Nano Gümüş ve kollodial gümüş, anti-bakteriyel tesirleri ve bakterilerin antibiyotiklere geliştirdiği direnci gümüşe karşı geliştirememeleri dolayısı ile uzun yıllardır bilim çevresinin dikkatini çekmektedir. Tarihte Persler ve daha sonra Yunan ve Romalılar, gümüşün anti-bakteriyel özelliğini keşfederek sularını ve yiyeceklerini gümüş kaplarda taşıyarak korumuşlardır.
Orta Çağlardaki veba salgınlarında aristokrat ailelerin yemek ve takımlarında gümüş kullanmalarının, bu ailelerin veba salgınını en az zayiatla atlatmalarına sebep olduğu bilinen bir gerçektir. Gümüşün nano boyuta indirilmesi, onun aktivasyonunu arttırarak bakteri, mantar ve virüsler üzerindeki etkisini daha da arttırmaktadır.
Nano gümüşle temas eden bakteri, virüs veya mantar hücrelerinin metabolizması bozulmakta ve elektriksel etkileşimle enzimleri etkisiz hale gelerek hücreleri ölmektedir.Bu esnada gümüş iyonları insan vücudundaki hiçbir hücre ile reaksiyona girmemekte ve zarar vermemektedir. İnsan hücrelerindeki membran, gümüş iyonunun hücre içerisindeki etkisine mani olmaktadır. Dolayısı ile nano gümüşün insan sağlığına, evcil hayvanlara bitkilere, diğer bir deyişle çok hücreli canlılara zarar vermediği kabul edilmektedir.
İşlev esnasında nano gümüş herhangi bir şekilde reaksiyona girmemekte, şekli bozulmamakta ve işlevindeki süreklilik devam etmektedir.Sisteme sürekli gümüş ilavesi gerekmemektedir.
Sıradan antibiyotiklerle yapılan tedavilerde, virüs ve bakteriler zaman içerisinde antibiyotiklere karşı savunma mekanizmalarını geliştirmekte, dolayısı ile antibiyotikler etkisir kalmaktadır. Nano gümüş, virüs ve bakterilerin metabolizmalarını bozduğundan, herhangi bir savunma sistemi geliştirme imkanları yoktur.Böylece nano gümüşün etkisini yitirmesi kesinlikle söz konusu değildir ve antibiyotikler gibi tüketilmemektedir.
